ANNEM SONUNDA BENİ EVDEN ATTI!


Sonunda annem beni evden tamamen attı. Diyeceksiniz ki bir anne çocuğunu evden nasıl atar? Merak etmeyin korktuğunuz şekilde değil. Ama 35 yaşına geldiğinizde tamamen bağımsız bir hayatınız olsada, hatta en az 18 senedir ayrı yaşasanız da annenizin sizi evden attığını hissedebiliyorsunuz.


En son iki sene önce memlekete döndüm. Anneciğim yıllardır gençliğimden kalan kitaplarımı elbiselerimi ve bazı çizimlerimi saklıyordu. Ne zaman eve gitsem her gittiğimde bir kaç parça eşyamı bana veriyordu. Önce bir kaç kitap, sonra sevdiğim bir iki kıyafet, derken sonunda her şeyimi bana geri verdi.


Bana ne zaman kutularca kitabımı vermeye çalışsa ben hep - Anne kendi evim olduğunda bu kitapları götüreyim, şimdi kirada oturuyorum vb. türünden bahaneler uyduruyordum.

Annemde yıllardır biraz kızıp sonra iç çekip, biraz dırdırlanıp kabul ediyordu. Her seferinde o dönemlerden kalan eşyalarım arasından atılacakları ayıklattırıyordu bana.


Son gidişimde yemedi tabii. Kalan son kıyafetlerimi, kitaplarımı hatta -en çok da icimi onlar acıttı- ilk, orta, lise karnelerimi verdi bana. Kalan son bir kaç koli kitap ve bir kaç kıyafetimle birlikte postaladı beni evden.


Niye şimdi yazıyorum bilmiyorum. Yazlıkları ve kışlıkları kaldırırken ortaokulda bana diktiği o mavi elbiseyi buldum. Ne havalı bir elbiseydi o. Düşük bel modaydı. Belinden kocaman geniş mavi bir şerit dikmişti. Onu büzdüğüm zaman belimde kocaman bir fiyonk olurdu. Canım dostum bir arkadaşım bize her geldiğinde giyerdi onu. Ben şişman ve tombul bir kızdım. O ise uzun boylu harika manken gibi bir kızdı. Dolaptan tüm kıyafetlerimi çıkarır hepsini tek tek giyer defile yapardık.


Ölçtüm, genişliği tam 50 santim. Çarpın ikiyle 100 cm. Amma tombikmişim ha. Şimdi 47 kiloluk bir kızım. Beden ölçüm 36. Pehh. Garip gelecek ama o zaman kendimle daha bir barışık, daha bir mutluydum. Tutkuyla bağlandığım idealleri olan bir taşra kızı.


Neyse, o zaman dikilmiş bu mavi elbiseye tekrar baktım. Dikişlerinin ne kadar kötü olduğunu farkettim. Kötü dikişleri olsada o zamanlar gözüme ne kadar güzel göründüğü, onu giydiğimde ne kadar mutlu olduğum geldi aklıma. Bayramlarda annemin bize diktiği o kıyafetlerin mutluluğunu anımsadım.


Ama biliyormusunuz annem, ne kadar iyi niyetlede olsada kalan tüm eşyalarımı bana vererek çok üzdü beni. Zaten boşanmalarından sonra oraya ne zaman gitsem bir burukluk olurdu içimde. Eskisi gibi yuvama dönmüşüm gibi hissetmezdim. Şimdi ise oraya gittiğimde karıştırıp mutlulukla anımsayacağım hiç bir şey bırakmadı bana.


Biten bir bayramın ardından hissettiğim tek şey annemin beni evden attığı.


Annem beni evden attı.


Geçmiş bayramınız kutlu olsun arkadaşlar.


Güzarman




Posted in Etiketler: , |

0 Kişi Yorum Yaptı :

Hürriyet