Bebekken sevimli diye alıyoruz onları, daha da kötüsü petshop lardan satın alarak ticaretlerini destekliyoruz. Sonra büyümeye ve elbette kişilikleri oluşmaya başlıyor. Biraz fazla ısırık atıyorlar veya birşeyleri kırıp döküyorlar. O çok sevdiğimiz canlının sorunları başlıyor. Tıpkı çocuklarımız gibi. Bebekken en fazla karınlarını doyurup altlarını bezleriz, sonra büyüdükçe kişilikleri oluşur. Karakteri oluşmaya başladıkça problemlerde çıkar. Evlatlarımızı atamayız tabiki. Büyürler ama onları sevmeye onlar için mücadele etmeye devam ederiz. Ama hayvanlar için böyle bir sorumluluğumuz yokmuş gibi hissederiz. Keşke hiç evlat edinmesiniz, keşke onları sıcak yuvaya insan sevgisine hiç alıştırmasaydınız. En azından sokakta başlarının çaresine bakmaya alışırlardı. Diğer hayvanlarlarla nasıl iletişim kuracaklarını, hiyerarşiyi hatta kötü insanlar olduğunu öğrenebilirlerdi. Ama onları yuvanıza soktuktan sonra terkettiğinizde onlarda bunalıma girerler. Sokakları bilmedikleri için normalden daha fazla korkarlar. Diğer havyanlara alışması ise tam bir işkencedir. Gruba katılana kadar ısırılır, dişlenirler. Lütfen onları terketmeyin.
